کم کم بوی محرم از راه می رسد شال عزای منتظران که با زبانی دیگر مولایشان را همراهی می کنند.

                                 آجرک الله یا مولای یا صاحب الزمان

 از نوای غریبانه استغاثه امام حسین (ع)، سال‏ها و قرن‏ها می‏گذرد، اما انعکاس آن را می‏توان در لحظه لحظه تاریخ به گوش جان شنید،

 این فریاد نه تنها رو به خاموشی و افول نگذاشته، بلکه هر روز رساتر و پرصلابت‏تر، خروش وجوشش آزادگان عالم را افزوده است.

گویا امام حسین (ع) سال‏ها و قرن‏ها چشم به راه دوخته و به انتظار نشسته است؛ تا امام عصر (عج)، ندایش را پاسخ گوید؛ پرچم بر زمین مانده‏اش را به دوش گیرد؛ داغ‏های کهنه‏اش را التیام بخشد و آرمان‏های بلندش را لباس تحقق بپوشاند. روز ظهور، هنگام پاسخ به استغاثه مظلومانه امام حسین (ع) است و حضرت مهدی (ع) پاسخ دهنده آن.

در این گستره بی‏انتها و افق‏های دور آن، کسی به خروش و التهاب فرزندش که برای رسیدن آن روز، گذر آرام آرام و جانکاه لحظه‏ها را به تماشا می‏نشیند و روزها و سال‏ها را با چشمان منتظرش بدرقه می‏کند وجود ندارد.

به راستی چه رمزی مهر سکوتْ بر لبان بسته و چه سرّی در این میان رخ پنهان کرده است؟ چرا یاد امام حسین (ع) همیشه و همه جا، همراه و هم پای یاد حضرت مهدی (ع) است؟ چرا هر جا سخن از حسین (ع) است، نام حضرت مهدی (ع) نیز رخ می‏گشاید؟ چرا عاشورا روز «ظهور» است و یاد حسین (ع) آغازین کلام مهدی (ع)...؟

 کلام پایانی : تا منتظران حضور را رعایت نکنند منتظَر ظهور نمی کند.